 Wysłany: Pon 9:56, 13 Gru 2010 Temat postu: |
|
| i jak spotkanie z terapeutą? pomogło? Tak sie sklada, ze jestem w podobnej sytuacji - jesli znalazlas kogos dobrego, daj prosze namiary (albo chociaz kilka wskazowek jak walczyc z tym problemem) | |
| Wysłany: Pon 21:26, 23 Sie 2010 Temat postu: |
|
| ale wiesz co mnie najbardziej martwi? to, że ja się przed nimi nie otworzę... na
forum piszę, co czuję ( zresztą i tak nie wszystko, bo boję się, że wyjdę na desperatkę) ale nikt mnie tu nie zna, to nie jest rozmowa twarzą w twarz. Takie myśli, że wygaduję bzdury i mój rozmówca ma mnie za idiotkę to standard. Jeszcze u psychiatry - wizyta jest raz na jakiś czas , a z psychologiem/psychoterapeutą trzeba spotkać się często. |
|
| Wysłany: Pon 21:26, 23 Sie 2010 Temat postu: |
|
| idz koniecznie do lekarza. Poszukaj tez namiarow na b dobrego terapeute (ale to
musi byc naprawde bdb terapeuta, bo ja mialam w zyciu kilku, na ktorych stracialam czas i kase. Warto szukac do skutku). Tutaj na forum sa namiary, moze to pomoze. Na pewno nie wolno tego pomijac. Nie musisz sie meczyc. Ja caly czas wierze, ze bede mogla zyc normalnie. Mam nadzieje, ze Ty tez znajdziesz dla siebie pomoc. Powodzenia! |
|
| Wysłany: Pon 21:25, 23 Sie 2010 Temat postu: |
|
| ja właśnie sądziłam, że ze wszystkim sobie sama poradzę, to tylko kwestia czasu.
Wydawało mi się, że te 'problemy' wynikają z niskiego poczucia własnej wartości ,z tego, że w siebie nie wierzę, a skoro cały czas nad tym pracuję (by stać się lepszą)to nadejdzie taki dzień, że lęki znikną. Dwaj różni lekarze ( specjalności niespokrewnionych z psychiatrią) zasugerowali mi jednak niedawno, że może wypadałoby skorzystać z pomocy specjalisty ( widocznie musiałam się dziwnie zachowywać :> )To mi dało do myślenia. Pierwsza wizyta przede mną. Zapytam o te stany lękowe na pewno i podzielę się z Tobą nowo nabytą wiedzą. |
|
| Wysłany: Pon 21:24, 23 Sie 2010 Temat postu: |
|
| Ja w takich sytuacjach odczuwam dyskomfort, dosyc taki nawet silny, ale udaje
sie to przelamac (chcialabym dzwonic na luzie, tak jak to robi moj maz, podnosci sluchawke i dzwoni, a ja takie rzeczy odkladam i jak sie wreszcie zmusze to mam nerwy, ale takie do pokonanie, mysle ze nikt tego wtedy nie widzi i nie czuje). A teraz nawet nie > otworzę drzwi, żeby odebrać pizze... Tez czasem nie otwieram, ale mam tez lepsze dni i wtedy otwieram spokojnie. rozmawiałaś o tym z kimś ? ( lekarzem?) 8 lat temu wpadalam w ostra depresje. Bylam w kontakcie stalym z psychiatra, mialam kilka terapii, ale chodzilo o to zeby sie wydobyc z depresji. Od jakis 3 lat mam w roku tylko kilka glebszych stanow depresyjnych, chodze teraz na bdb terapie i z depresja lepiej, ale wczoraj musialam na onkologii czekac na wynik pewnego badania i znowu sie okazalo, ze nie umiem sie zachowac normalnie. Znowu idiotyczny smiech itd. |
|
| Wysłany: Pon 21:24, 23 Sie 2010 Temat postu: |
|
| mi zaczęło się to też przekładać na codzienne, 'normalne' sprawy, boli mnie
brzuch, gdy muszę gdzieś zadzwonić, załatwienie głupiej sprawy w banku kosztowało mnie wiele nerwów, kiedyś jak kupowałam gazetę w kiosku, ekspedientka mi powiedziała : ' Dziecko, Ty się tak nie denerwuj, spokojnie, bo chora będziesz...' wtedy zdałam sobie sprawę, że to musi być widać. A teraz nawet nie otworzę drzwi, żeby odebrać pizze... rozmawiałaś o tym z kimś ? ( lekarzem?) |
|
| Wysłany: Pon 21:23, 23 Sie 2010 Temat postu: Jak nie bać się mówić do ludzi? |
|
| Zawsze sobie obiecywalam ze nie bede czekajac na egzamin gadac wcale (zeby nie
gadac gluppot, a szansa ze powiem cos normalnego byla mala), ale nigdy mi sie to nie udalo. > ale u Ciebie to dotyczy tylko egzaminów ? Wlasciwie po skonczeniu studiow nie podjelam sie juz zadnych trudnych zadan, wiec moge powiedziec ze reaguje tak tylko na egzaminy (chociaz nigdy sie nie sprawdzilam w innych sytuacjach). Pracuje w biurze u rodziny (nie pracuje w wyuczonym zawodzie, po prostu przekladam papierki w firmie cioci) nie spotykam sie z takimi sytuacjami na ktorych by mi bardzo zalezalo. Studia byly dla mnie bardzo wazne, wazne tez bylo to zebym mogla wykonywac zawod o ktorym marzylam, ale boje sie tego podjac. Boje sie ze znowu beda takie sytuacje a ja sie skomromituje. |
|